سوزِ پاییزی...

یا اصلا توی یه جمله بگی که مشکلت چیه...

پس بازم سکوت میکنی...

سکوت میکنی تا همه همونجوری که دوس دارن، برداشت کنن...

سکوت میکنی تا نخوای بیشتر از حد ظرفیتت بشنوی...

سکوت میکنی و میذاری بقیه به حال و هوای خودشون ادامه بدن...

بعد دلت یه عالمه قدم زدن توی یه خیابون بی انتها میخواد...

بعد دلت یه گوشه ی دنج واسه نشستن و یه خیالِ راحت و بی دغدغه میخواد...

تا بتونی خودتو و صورتو بسپاری به دست سوزِ پاییزی...

و بعد دفتر همیشگیتو بیرون بیاری و از هرچیزی که باعث دلگرفتگیت شده، بنویسی...

بنویسی و بنویسی و بنویسی.......

"ستاره _ ح "