آدم هایی مثلِ من...

درست مثلِ بودنِ یک سیبِ سُرخ ، وسطِ باری بزرگ  از سیب های زرد...

چقدر دلم هوای داشتن میخواهد...داشتنِ یکی از جنسِ خودم...از نگاهِ خودم...

چقدر دلم دیدن میخواهد...نگاهی که با من باشد...چشمی که بی توقع ببینَد...

چقدر دلم نوشتن میخواهد...نوشتنی که برای من باش...بخاطر من باشد...

آدم های این روزها چقدر خوب یاد گرفته اند تظاهر کنند به "من" بودنشان...

 و من ، میانِ این همه شلوغی،

گاهی سکوت...

گاهی نگاه...

گاهی تو...

و گاهی احساس های بی هوا که خیلی بی هواتر... به سرم می زند...!

"ستاره _ ح"